معلم سلام
سلام بر تو که کلام و وجودت هدایتگر راه ما انسانهاست و سرنوشت جوامع بشرى مرهون سعى و تلاش توست. تو که آرزویت سربلندی تمام دانش آموزانی است که به تو سپرده می شوند و تلاش می کنی تا از استعدادها و توانایی های آنان نهایت استفاده را بکنی و نگذاری که در خم یک کوچه بمانند. منزلت و شان تو را تنها خدا می داند، همان خدایی که فرمود " هل یستوی الذین یعلمون و الذین لایعلمون". دوازدهم اردیبهشت 1358 روز شهادت معلم بزرگ انقلاب ما آیت الله مرتضی مطهری است که امام راحل قدس سره از او بعنوان پاره تن یاد کرده است. این روز را روز معلم نامگذاری کرده اند. .معلم، دوستت دارم و هیچ گاه تو را از یاد نخواهم برد.
میان نمیکت ها، ردپای توست که هزار بار این میانه را طی کرده ای، روی تخته سیاه، مملو از دست خط های پاک شده توست و دیوارها هنوز انعکاس می دهند صدای تو را و صدای سرفه هایت از غبار گچ های تخته سیاه را. تو، در میان همین خطوط گچ، همه چیز را به من آموختی و ذرات وجودت را به من بخشیدی و من شادمان، زنگ های تفریح را برای آموختن، در آن حوالی می گشتم و می دیدم که هر روز، پیرتر و شکسته تر می شوی، اما با دیدن گام های من، لبخند می زدی. حالا می فهمم که رضایتت از آنچه بود، تو می خواستی سینه به سینه، جاودانه شوی، اما خیلی زود جاودانه شدی! صدایت را هنوز می شنوم گرچه که دوازده سال است در سینه سرد خاک خفته ای و حسرت بودن در کنارت را بر دلم گذاشته ای.
معلم عزیزم!
برخیز تا روزت را به تو تبریک بگویم و با تمام وجود دو دسته گل به بی آلایشی قلبم را به تو هدیه کنم. یک دسته گل برای تقدیر از همه تلاشی که در راه تعلیم و آموزش فرزندان ما ارزانی داشتی و یک دسته گل هم به مناسبت روزی که باز هم بنام خودت است؛ آری روز پدر. سارای کوچکت پنج سال بیشتر نداشت که او را تنها گذاشتی. چطور دلت آمد با او چنین کاری بکنی؟ قرار نبود شمع وجودت آنقدر بسوزد که فنا شوی بلکه قرار بود روشنی بخش راهمان باشی. قد پدر در فراغت خمیده و مادر هنوز رفتنت را نپذیرفته. جواب دخترت را که بر سر مزارت می آید و تو را با نامت "پدر" صدا می زند چطور می دهی؟ نمیدانم شاگردانی که در روستاهای خراسان و شهرهای دیگر در کنارشان بودی، می دانند که ترکشان کرده ای یا نه؟ دلها و چشمهای ما که یارای تحمل و پذیرش نبودنت را ندارند. چه سخت است در فراق تو بودن ای معلم خوب و ای پدر مهربان و زحمتکش.
معلمین قدیمی روستا سراغت را می گرفتند که علیرضا کجاست؟ نمی دانستم چه جوابی به آنها بدهم. گفتنش نیز سخت است. تو با رفتنت هم درسی بزرگ به ما دادی و آن نماز اول وقت آن هم به جماعت بود. چه رفتنی بهتر از اینکه انسان در مسیر مسجد و اطاعت پروردگار آسمانی شود و همه اهل مسجد به پاکی و مداومتش در نماز اول وقت گواهی دهند. خداحافظ ای مظهر همه خوبیها و روزت مبارک یاد و خاطره تو ای معلم عزیز برای همیشه در خاطر من که باقی خواهد ماند. دوستدارت: محمد صیامی خانیکی!
